Music/Audiobooks/Loves... Demons... Deaths.../Poems

Music Audiobooks Loves... Demons... Deaths Poems

Έρωτες... Δαίμονες... Θάνατοι...

Έξι ποιήματα σε αφήγηση
Αθηνάς Παππά και Δημήτρη Μαζιώτη

1. Πάντα έλειπες

Τα πικρά σου λόγια
σκάνε με δύναμη πάνω μου και χάνονται
Το ευτυχισμένο τέλος
δεν χτύπησε ποτέ την πόρτα μας

Και λυπάμαι...
Για κάθε αυγή που χάσαμε
εγκλωβισμένοι στο σκοτάδι μας
για κάθε άδειο βλέμμα που ανταλλάξαμε
κάτω από ένα γεμάτο φεγγάρι

Δεν άφησες ποτέ την καρδιά σου να χτυπήσει
έξω απ' την πανοπλία που της είχες φορέσει
Δεν προσπάθησα ποτέ
ν' ακούσω τον ήχο της

Πάντα έλειπες...
Δεν θα μου λείψεις...

2. Ίσως

Ίσως είχες δίκιο...
Ίσως έκανα λάθος απ' την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήμουν ένα τίποτα
που προσπαθεί να γίνει κάτι
ζητιανεύοντας ψίχουλα συμπόνιας κι αποδοχής
από ανθρώπους που τους περισσεύουν... η... δεν τα έχουν ανάγκη πια

Ένα χαμόγελο που πέτρωσε στο χρόνο
Ένας δαιμονισμένος Έρωτας που κατέληξε να είναι μια αναγκαία συνουσία

Τώρα έχω γίνει αυτό που απεχθανόμουν
Μια σκιά που ψάχνει σώμα για να αγκιστρωθεί
Μεταμορφώθηκα σ’ αυτό το μαύρο χρώμα που λατρεύεις
Με φοράς σε κάθε επιτάφιο του σβησμένου πάθους μας

Άφησα να τρέξουν λίγα θολά... ληγμένα δάκρυα
που κρατούσα για χρόνια μες τα μάτια μου
Προσπάθησα μ' αυτά... να σβήσω τα σημάδια
που μου άφησαν τα λόγια σου... όμως... απλά με πόνεσαν περισσότερο
Το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να τα καλύψω
με το σάβανο μιας νεκρής ελπίδας.

Τελικά...
Ίσως έκανα λάθος απ’ την αρχή
Ίσως ανέκαθεν να ήσουν ένα τίποτα
Που προσπαθούσε να αποδείξει κάτι
Κλέβοντας κομμάτια απ’ την ψυχή μου

3. Μες στα μάτια μου

Ήθελες τόσο πολύ να βαδίσεις μες το έρεβος που έκρυβαν τα μάτια μου
Μα δεν κατάφερες ποτέ να βρεις τον δρόμο
Δεν κατάφερες ποτέ να δεις ποιος είμαι πραγματικά
Δεν με συνάντησες ποτέ... ήξερες απλά πως υπήρχα

Τώρα ο χρόνος φεύγει και παίρνει μαζί του την φλόγα σου
κι οι μοίρες σου υφαίνουν στείρα ζωή... σ' αδράχτι σπασμένο
Άσε με να νιώσω τη ζάλη στη σπείρα της ψυχής σου
πριν είναι αργά... πριν αρχίσει να γυρνάει αντίστροφα

Δεν έκρυβα ποτέ σκοτάδι μες στα μάτια μου...
απλά εσύ φοβόσουν ν' ανοίξεις τα δικά σου

4. Ο άγγελος που σκότωσες έγινε ο δαίμονας που φοβάσαι

Μου είπες πως η ψυχή μου είναι κατάλευκη
Σαν τα φτερά ενός αγγέλου
Κι εγώ σ' άφησα να την γεμίσεις
με τα δικά σου χρώματα...

Τελικά ήταν πολύ εύκολο
να σταθώ μπροστά σου
με κομματιασμένα τα φτερά μου
κι ένα φωτοστέφανο σπασμένο στα δυο
Μ' αρέσει έτσι όπως με σχεδίασες...
πάνω σ' έναν καμβά από σκοτάδι...
βουτώντας τα πινέλα σου μέσα στις πληγές μου
Έγινα η ψύχωση σου... η απόλυτη δημιουργία σου
Χρόνια τώρα μου άλλαζες μορφές...
ζωγράφιζες ψεύτικα χαμόγελα στο πρόσωπο μου
και μ’ άφηνες μετέωρο πάνω στον ανόητο καθωσπρεπισμό σου...
Mια μαριονέτα που κινούνταν όπου κοίταγαν τα μάτια σου
Δεν μου έδωσες φωνή...
Όμως πάνω στο νοτισμένο καθρέφτη της σιωπής μου
σχημάτιζα το "σ' αγαπώ" κι εσύ το μουτζούρωνες με άλικο χρώμα
Μ' έβλεπες να διαλύομαι...
κι έφτιαχνες φτηνά αντίγραφα μου πάνω στα ίδια μου τα κομμάτια
Όμως τελικά με μετέτρεψες στην προσωποποίηση των απωθημένων σου
Για πόσο ακόμη θα αναβάλεις τα αποκαλυπτήρια μου;
Για πόσο ακόμη θα αποφεύγεις το βλέμμα μου;
Είμαι το μοναδικό σου έκθεμα... μ' έχεις εναποθέσει με ευλάβεια
πάνω στο μουχλιασμένο σου στρώμα
Και τις νύχτες... με κρύβεις κάτω απ' τα ιδρωμένα σου σεντόνια

Ξέρεις τώρα μου είναι εύκολο να φύγω
Να χαθώ εντελώς απ’ το κάδρο
Και να γίνεις εσύ ο καμβάς
στα χέρια του στοιχειωμένου σου έργου
κι όσο θα προσπαθείς να με αλλάξεις
στο τέλος... απλώς θα μου μοιάσεις

5. Θα σε θυμάμαι

Θα σε θυμάμαι...
για κάθε "σ' αγαπώ"
που γλυκά μου ψιθύρισες
Για κάθε φτερούγισμα που χάρισες
στην καρδιά μου

Θα σε θυμάμαι...
για κάθε άλικο φιλί
που ζωγράφισες στα χείλη μου
για κάθε διαβολεμένη νύχτα
που βυθίστηκα μέσα σου...

Θα σε θυμάμαι
όταν δεν θα ξημερώνει... γιατί δεν θα είσαι εδώ
να με φιλήσεις στα μάτια
όταν η σιωπή θα γίνεται εκκωφαντική

Θα με θυμάσαι
όταν στην θέα ενός τριαντάφυλλου...
θα εστιάζεις στ' αγκάθια...

6. Μη χαθείς σε παραμύθι με άσχημο τέλος

Δεν θα μπορούσες να είσαι πιο αληθινή
Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο απρόσωπος
Άλλο ένα φύλλο απογοήτευσης
πάνω στα καπηλευμένα ψήγματα της ευτυχίας σου

Είσαι εξαρτημένη στο χάος που σου προσφέρω
Είμαι η λαιμητόμος της κάθε σου ανάσας
Σε κάθε μου γκρεμό μπαίνεις μπροστά να πέσεις πρώτη
Αναλώνεσαι ικετεύοντας τα τιποτένια χάδια μου

Όσο κρύβεις τον πόνο σου... εγώ θα σε πληγώνω
Συντηρώ τις φοβίες σου... σου φυτεύω καινούργιες
Σκοτώνω κάθε ίχνος αυτοεκτίμησης που σου έχει απομείνει
Άνοιξε επιτέλους τα μάτια σου, τρέξε μακριά μου

Για πόσο ακόμα θ' αγκαλιάζεις μια παγωμένη εικόνα;
Πόσο γλυκό μπορεί να είναι ένα φιλί από μαρμαρωμένα χείλη;
Ζητάς μια καινούργια αρχή... να γυρίσουμε σελίδα...
Μα το παραμύθι μας έχει τελειώσει...

Δεν διάβασες το τέλος;
Ο κακός λύκος πέθανε...
και η κοκκινοσκουφίτσα για να κρατήσει ζωντανό το παραμύθι της
αποφάσισε να παίξει και το ρόλο του λύκου... κι έφαγε τις σάρκες της.

BROCHURE LICENSE HELP