MUSIC
NEWS
ABOUT
Music
Audiobooks
Tears to oblivion
Poems |
| Δάκρυα στη λήθη |
| του Χρήστου Καριώτη |
| Οκτώ ποιήματα
σε αφήγηση Αθηνάς Παππά και Γιώργου Χρανιώτη |
| Αποκτήστε το βιβλίο εδώ |
| 1. Η μόνη αλήθεια Κοίταξε με καλά... δες τον πραγματικό μου εαυτό Θες να μ' αλλάξεις... κι ας πληγώνομαι Δεν αντέχω να βαδίζω πάνω στα λάθη σου και να μην βλέπω τα δικά μου Ψυχρό το βλέμμα μου στο βλέμμα σου Άδεια η καρδιά μου για σένα Έλεγα πάντα αυτό που ήθελες ν' ακούσεις Η μόνη μου αλήθεια... είναι πως σε γέμισα με ψέμματα Άγγελοι με γέννησαν Δαίμονες μ' ανέθρεψαν... Δεν συγχωράω... 2. Βήματα Όλη μου την ζωή ακολουθούσα ξένα βήματα Μέχρι που χάθηκα... Έμεινα μετέωρος σ’ ένα απέραντο πουθενά Είχα φτιάξει ένα κόσμο στο μυαλό μου γεμάτο τείχη Αλλά γιατί; Αφού ο μοναδικός εχθρός… ήμουν εγώ Ένας δούρειος ίππος που μ’ ακολουθούσε σ’ όλη μου την ζωή Μα δεν κατέκτησα ποτέ τίποτα Ούτε καν την ψυχή μου Αν μπορούσε να δεις κάποιος μέσα μου θα έβλεπε ένα πτώμα σε σήψη Δεν ξέρω πόσο μακριά μπορώ να πάω ακόμη Ίσως μέχρι τον επόμενο θάνατο… ίσως… Δεν ξέρω τι να περιμένω πια… ίσως ακόμη μια κατάρα Δεν ξέρω ποιόν να περιμένω πια… ίσως αυτόν που θα μου την χαρίσει Ας με έβγαζε κάποιος απ’ αυτό το αόρατο κελί κι ας ήταν για λίγο Ας μου κράταγε κάποιος το χέρι σφιχτά κι ας ήταν για αντίο Μή με κοιτάτε, μή με λυπάστε Ξέρω να κρύβω καλά τα όπλα μου Γι’ αυτό να φοβάστε... 3. Σύννεφα στη λάσπη Δεν θα με πιάσεις... όνειρο είμαι Γεννιέμαι κάθε φορά που προσπαθείς να με ξεχάσεις Δεν θα σε χάσω... η αλήθεια μου είσαι Εμφανίζεσαι κάθε φορά που λέω πως δεν υπάρχεις Κάνε με τραγούδι πριν γίνω σκιά και μην ανοίγεις παράθυρο στη λήθη Νυχτολούλουδο είσαι... στα σεντόνια μου επάνω γλυκιά μου ζάλη... της νύχτας πνοή Κάποτε πετούσαμε στα σύννεφα Τώρα αυτά τα σύννεφα έγιναν βροχή... κι εμείς ξεχάσαμε να πετάμε και τα ζωγραφίζουμε στη λάσπη... 4. Μόνος μου Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε... μακριά από ασθενικά χαμόγελα και σάρκινες παγίδες μακριά από... ευαίσθητα... αυτιά που δεν αντέχουν ν' ακούν το... σ' αγαπώ... σε φλεγόμενη διάλεκτο Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε... στο απόλυτο σκοτάδι... να ξεσκίσω τη θλίψη μ' έναν σάπιο στίχο... να αγκαλιάσει η σκιά μου τον θάνατο την στιγμή που κομματιάζομαι σβήνοντας το είδωλό σου απ' την σκέψη μου Θέλω να μείνω μόνος μου απόψε... δίπλα σε μια νεκρή ανάμνηση... που γεννήθηκε σαν ψύχωση και μεταλλάχθηκε σε εκδίκηση Μην σταθείς δίπλα μου απόψε... Είναι που... ο έρωτας γίνεται επικίνδυνος την ώρα που πεθαίνει... 5. Νεκροί έρωτες Κάθησα στο σάπιο θρόνο μου ξεπεσμένος θεός... ξεχασμένος πρίγκιπας... τίποτα Μήν κλαίς για μένα, μη λυπάσαι... δεν με κρατάνε ζωντανό τα δάκρυα... με πνίγουν Ένα πέτρινο στέμμα μου έμεινε... ραγισμένο Πάρτο... χάρισμα σου, δεν το θέλω πια Κάτι σκόρπιους στίχους έχω χαράξει επάνω Να τους διαβάζεις σαν προσευχή πριν κοιμηθείς Μήν προσπαθείς ν' αναστήσεις πεθαμένους έρωτες Τους κάνεις να νομίζουν πως είναι θεοί 6. Μία λέξη Μια φωτιά που δεν έσβησε ποτέ Μια φωνή που ακόμα την ακούω σαν τραγούδι Ήρθες και ζωγράφισες με φιλιά το κορμί μου Έφυγες και δεν τα έσβησα Σε νοιώθω σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου Η μυρωδιά σου στοιχειωμένη σε κάθε μου αναπνοή Σ' αναζητώ σε κάθε χιλιοστό της μοναξιάς μου Κι ο χρόνος... αλήτης... σ' έχει ξεχάσει μες τις σκέψεις μου Γαμώτο... απλά ένα "Σ' ΑΓΑΠΩ" ήθελα να γράψω... 7. Μικρός θάνατος Φυλάκισε με σ' ένα φιλί κομμάτιασε με μ' ένα σου βλέμμα Αγκάλιασε με μια άναρχη νύχτα που θα' χει κάψει το μαύρο της πέπλο και θα' χει φορέσει τα δικά σου χρώματα σβήσε από πάνω σου κάθε σημάδι που σου χάρισα Κάθε σου αντίο κι ένας μικρός θάνατος για μένα Εγκλωβισμένη σ' ένα συνονθύλευμα οργής και αρρωστημένης λατρείας Μια τραγική φιγούρα πλάι σ' έναν ετοιμοθάνατο έρωτα Άνοιξα τα φτερά της λησμονιάς για να ξεφύγω απ' την φωτιά της μορφής σου Οι αθάνατες αγάπες δεν έζησαν ποτέ ελεύθερες Χαράχτηκαν για πάντα ανάμεσα στα όρια της ψύχωσης και της προσμονής Ξέρεις... μερικές φορές η συνήθεια γίνεται θανατηφόρα όταν εκλείψει Άσε με να πεθάνω στα χέρια σου απόψε Να χαθώ κρατώντας την ανάμνηση σου Δεν θα' μαι εδώ για σένα πια... πάντα ήμουνα μόνη Ακόμα κι αν μπορούσα να ενώσω όλα τα θρυμματισμένα μου όνειρα τα δικά σου κομμάτια θα είχαν χαθεί... Διάολε... έχω αρχίσει και ξεχνάω το πρόσωπο σου Ένας έκπτωτος έρωτας δεν τρέφεται με ελεημοσύνη αλλά με σάρκα... Τα λόγια που πονάνε γεννάνε μοναξιά Η αγάπη σου ήταν ένα ψέμα... ένας φυτεμένος παράδεισος πάνω σε μια καρδιά σταματημένη Σ' αγαπώ... Ελευθέρωσε με... 8. Η αγάπη σαν όπλο Ήρθες σαν έρωτας Κι άδειασες την φαρέτρα σου μες την ψυχή μου Έγινα άνεμος Και σκόρπισα στη λήθη τα φιλιά σου Ήρθες σαν θάλασσα Και με ταξίδεψες στου ονείρου το κύμα Έγινα στάχτη Κι άπλωσα όλο μου το γκρίζο στην καρδιά σου Ήρθες σαν σύννεφο Γεμάτο απ’ την κόκκινη βροχή του πάθους Έγινα άβυσσος Κι οι ουρανοί σου έσβησαν μαζί μου Ήρθες σαν άστρο Κι έριξες φως στα σκοτάδια μου Έγινα θάνατος μαζί μου σε πήρα, για πάντα δικιά μου |
| BROCHURE LICENSE HELP |