Music Singles Dream keeper About (GR)
 
 
  Αγαπημένοι μου, σας ευχαριστώ που φτάσατε έως εδώ. Αυτό σημαίνει πως εκτός από το να ακούσετε τα τραγούδια, ίσως επιθυμείτε να μάθετε και κάτι περισσότερο για αυτά. Θα ήθελα να γνωρίζετε πως εκτιμώ το ενδιαφέρον σας.

Επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ μια ιστορία που ίσως είναι συνηθισμένη για κάποιους από εσάς που είστε φιλόζωοι και έχετε ήδη περάσει στη ζωή σας κάτι αντίστοιχο με αυτό που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Για εμένα όμως και τα δικά μου έως τώρα δεδομένα, η ιστορία αυτή αποτελεί μία πρωτόγνωρη εμπειρία και για αυτό επέλεξα να τη μοιραστώ μαζί σας.


Η σχέση μου με τα ζώα

Μεγάλωσα σε μονοκατοικία με κήπο, σε μια γειτονιά με αλάνα, με φωνές από χαρούμενα πιτσιρίκια, και σε κάθε περίσταση βρισκόμουν πάντα ανάμεσα σε γάτες και σκυλιά. Πολλές φορές, ως παιδί, έφερνα γατάκια της γειτονιάς στο σπίτι και τα έβαζα κρυφά στο κρεβάτι μου, κάτω από τα σκεπάσματα. Τα χάιδευα και εκείνα χουρχούριζαν από ευχαρίστηση· αν και δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά ποιος ευχαριστιόταν τελικά περισσότερο: τα γατιά ή εγώ.

Μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο, απόκτησα αλλεργία στις γάτες. Ζώντας πλέον στο δικό μου σπίτι, επέλεξα να μην έχω κανένα κατοικίδιο, όχι μόνο λόγω της αλλεργίας, αλλά και λόγω των πρακτικών συνεπειών της συμβίωσης με ζώα. Η επιλογή μου αυτή σε συνδυασμό με τη —λίγο παραπάνω από όσο χρειάζεται— εμμονή που έχω με την καθαριότητα και την τάξη (το λέτε και ψυχαναγκασμό), είχε ως αποτέλεσμα να μην είχα ποτέ κάποιο κατοικίδιο στο σπίτι (πέρα από τέσσερα χρυσόψαρα για λίγο καιρό) και αισθάνομαι εντάξει με αυτό.

Τα σκυλιά τα χαϊδεύω άφοβα, όμως αν δω ένα γατάκι βρίσκομαι σε δίλημμα ανάμεσα στον πειρασμό να το χαϊδέψω και στον φόβο μήπως αυτό το χάδι ενεργοποιήσει την αλλεργία μου. Κάποιες φορές έχει τύχει να εκδηλώσω από σχεδόν καθόλου έως λίγη αλλεργία, ενώ κάποιες άλλες φορές έχει τύχει να υποφέρω. Πιστεύω ότι είναι κάτι που εξαρτάται από αθροιστικούς παράγοντες: Όσο πιο εκτεταμένη είναι η παρουσία των γατιών σε έναν χώρο, τόσο πιο έντονα είναι τα συμπτώματα.

Κατά το παρελθόν, όταν οι δύο κόρες μου ήταν σε μικρότερη ηλικία, ζητούσαν περιστασιακά να πάρουμε κάποιο ζωάκι στο σπίτι. Όμως πάντα ήμουν αρνητικός. Πέρασαν λοιπόν τα χρόνια και η μικρή μου κόρη —που πλέον έμενε σε δικό της σπίτι και έπαιρνε μόνη της τις αποφάσεις για τη ζωή της— πήρε ένα κουνελάκι. Αυτό το κουνελάκι είχε ηλικία ενός μήνα περίπου, όταν το πήρε τον Δεκέμβριο του 2019. Μία μικρή κάτασπρη με μαύρες πιτσιλιές χνουδωτή μπαλίτσα που όταν την κράτησα για πρώτη φορά στα χέρια μου, διαπίστωσα ότι ήταν ό,τι πιο απαλό έχω αγγίξει στη ζωή μου. Ήταν ένα γλυκούλι πλασματάκι, και ευτυχώς, δεν φάνηκε να έχω κάποια αλλεργία στα κουνέλια.

Όταν πήγαινα επίσκεψη στην κόρη μου, το χάιδευα, και μετά επέστρεφα στο δικό μου σπίτι. Και όλα ήταν μια χαρά.


Ο νέος συγκάτοικος

Όταν μετά από λίγο καιρό χρειάστηκε να επιστρέψει η μικρή μου η κόρη στο σπίτι που μένω, εγκαταστάθηκε σε αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, και ο νέος συγκάτοικος, το κουνέλι. Δεν ήμουν ιδιαίτερα θετικός με αυτήν την εξέλιξη της συγκατοίκησης με ένα κουνέλι, ούτε όμως και αρνητικός. Από τη μία με ενοχλούσε η ακαταστασία λόγω της παρουσίας του κουνελιού το οποίο τις περισσότερες φορές κυκλοφορούσε ελεύθερο στο σπίτι, από την άλλη αισθανόμουν άσχημα να σκέφτομαι αρνητικά για ένα πλασματάκι που δεν έχει επιλέξει με τη θέλησή του τη συμβίωσή του με εμάς, αλλά εμείς επιλέξαμε να το έχουμε μαζί μας.

Οι κόρες μου το αγάπησαν και οι δύο, όμως για τη μικρή μου ήταν το άλλο της μισό. Αγαπούσε το κουνελάκι της υπερβολικά. Και ξέρετε κάτι; Το αγάπησα και εγώ, πολύ περισσότερο από όσο νόμιζα, όπως τελικά αποδείχτηκε.

Για τέσσερα ολόκληρα χρόνια ήταν το μικρό μου παρεάκι στο σπίτι, πάντα δίπλα μου σε ό,τι κι αν έκανα. Και ο μοναδικός υπομονετικός ακροατής που δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ για τις μουσικές που φτιάχνω. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, σκέφτομαι ότι μάλλον ήταν φιλόμουσο λόγω καταγωγής: Ήταν από την Αυστρία· ίσως από τη Βιέννη.


Περιπέτειες υγείας

Μεταξύ άλλων μικρο-περιστατικών, στις αρχές του 2023 περάσαμε την πρώτη σοβαρή περιπέτεια με το κουνελάκι μας, γιατί είχε βγάλει ένα απόστημα κάτω από το σαγόνι του, αλλά ευτυχώς, μετά από το χειρουργείο που έγινε σε κλινική και τη θεραπεία που του κάναμε στο σπίτι με αντιβίωση και ενέσεις, η υγεία του αποκαταστάθηκε πλήρως. Το κουνελάκι μας μετά από λίγες εβδομάδες έγινε εντελώς καλά και συνέχιζε τις σκανταλιές του όπως πριν.

Στα μέσα του Μαΐου του 2024 εμφάνισε αδυναμία και δυσλειτουργία. Σταμάτησε να τρώει και η συμπεριφορά του μας έδειχνε πως κάτι δεν πάει καλά. Πήγαμε στην ίδια κτηνίατρο που το είχε χειρουργήσει, έγιναν εξετάσεις, θεραπεία στην κλινική για τρεις μέρες, μετά θεραπεία στο σπίτι, καθώς και τάισμα με σύριγγα σίτισης μέχρι να μπορέσει να τρώει και πάλι μόνο του. Το τάιζε και του έδινε τα φάρμακα η μικρή μου κόρη κρατώντας το στην αγκαλιά της σαν να ήταν το μωρό της. Σιγά-σιγά, σε συνδυασμό με την αγωγή και τη σίτιση, το κουνελάκι άρχισε να τρώει διστακτικά λίγο χορταράκι και να δείχνει μικρά σημάδια βελτίωσης.

Ώσπου απότομα, άλλαξε δραματικά η κατάστασή του και στις 30 Μαΐου του 2024 το κουνελάκι μας πέθανε. Ήμουν στη δουλειά (στο εργοστάσιο δηλαδή, εάν πιστεύατε ότι πορεύομαι με τη μουσική) όταν με πήρε στο τηλέφωνο η κόρη μου για να μου πει ότι το κουνελάκι βαριανασαίνει. Την ώρα που μιλούσαμε ήταν και η στιγμή που το κουνελάκι έφυγε. Άρχισε να φωνάζει κλαίγοντας η μικρή μου "μπαμπά, πέθανε το κουνέλι μου" και έφυγα και εγώ εκείνη τη στιγμή από τη δουλειά αναστατωμένος για να πάω στο σπίτι όσο πιο γρήγορα γινόταν· στην κόρη μου και στο κουνέλι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που μπήκα μέσα και το αντίκρυσα δίχως ζωή, επάνω στον καναπέ. Το πήρα στα χέρια μου, το χάιδευα. Ήταν απαλό, όπως πάντα. Ήταν όμως ακίνητο. Δεν μπορούσα να δεχτώ με τίποτα ότι το πλασματάκι που χάιδεψα το πρωί πριν φύγω για δουλειά δεν ήταν πια στη ζωή. Κλαίγαμε μαζί με την κόρη μου, και μην νομίζετε ότι είμαι από τους ανθρώπους που κλαίνε εύκολα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκλαψα τόσο πολύ. Και για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν ντρέπομαι να σας το πω.

Αυτό το πλασματάκι ενεργοποίησε μέσα μου κάτι με το οποίο δεν περίμενα ποτέ ότι θα ερχόμουν αντιμέτωπος: Την ευθραυστότητά μου απέναντι στον θάνατό του. Το κουνελάκι αυτό, την ψυχούλα μου τη μικρή, την αγάπησα πολύ περισσότερο από όσο πίστευα. Μου κόστισε. Πολύ.


Ο αποχωρισμός

Την ίδια μέρα, το μεσημέρι, τυλίξαμε το κουνελάκι με το πράσινο κουβερτάκι του πάνω στο οποίο συνήθιζε να ξαπλώνει, το πήρε η μικρή μου στην αγκαλιά της και το πήγαμε κοντά στο πατρικό μου σπίτι, εκεί όπου σας ανέφερα στην αρχή της ιστορίας, και που ακόμα και σήμερα υπάρχει η ίδια αλάνα, αλλά με πολύ λιγότερες παιδικές φωνές πια. Πήγαμε λίγο πιο μακριά από την αλάνα, σε ένα σημείο που είναι σχετικά απόμερο, και δίπλα σε μία ελιά άνοιξα ένα λακουβάκι για να βάλουμε το κουνελάκι μας μέσα.

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι αυτή η ελιά φαίνεται από τη γέφυρα από την οποία περνώ καθημερινά με το αυτοκίνητο πηγαίνοντας στη δουλειά. Κάθε πρωί, ρίχνοντας μία φευγαλέα ματιά στο σημείο που βρίσκεται αυτή η ελιά, νιώθω ότι έχω αφήσει ένα κομμάτι του εαυτού μου εκεί.


Κουνελάκι και Dream keeper: Δύο φαινομενικά ασύνδετα πράγματα που τελικά συνδέθηκαν

Όταν το κουνελάκι μας άρχισε να μην είναι καλά, ήδη δούλευα πάνω στη νέα έκδοση του "Dream keeper", ενός τραγουδιού που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά το 2010. Πρόκειται για ένα τραγούδι chillout hip-hop το οποίο υπήρχε σε δύο εκδοχές: Μία με (χάλια) φωνητικά και μία δίχως. Και έτσι θα κυκλοφορούσε ξανά (αλλά με λιγότερο χάλια φωνητικά αυτήν τη φορά — ήλπιζα). Όμως άλλαξαν τα σχέδια.

Μετά τον θάνατο του κουνελιού, αποφάσισα αντί να κρατήσω κρυφά τα συναισθήματα που με κυρίευαν, να τα εκφράσω μέσα από τη μουσική. Και έτσι, προέκυψε η τρίτη έκδοση του Dream keeper, κάτι ανάμεσα σε θλίψη και νοσταλγία για ένα πλασματάκι που το κενό της απουσίας του θα υπάρχει για πάντα, και σε ευχή για καλό ταξίδι.


Η αυταπάτη του επέκεινα

Είμαι αγνωστικιστής. Δεν πιστεύω σε θεούς, ούτε σε δαίμονες. Προσπαθώ μάταια να χωρέσω στη σκέψη μου τα τεράστια μεγέθη του σύμπαντος, και όσο διευρύνω την παρατήρησή μου, τόσο συνειδητοποιώ την ασημαντότητα της ύπαρξής μου. Δεν πιστεύω σε ανώτερες δυνάμεις, ούτε σε παραδείσους για κουνελάκια — ούτε και για ανθρώπους όμως. Σίγουρα θα με παρηγορούσε να πίστευα κάτι τέτοιο. Θα ήταν η ίδια παρηγοριά με εκείνη της μετάβασης σε μια άλλη μεταθανάτια ζωή, παρηγοριά-πλάνη στην οποία στηρίζονται όλες οι θρησκείες του κόσμου. Όμως δεν μπορώ, με τον τρόπο που σκέφτομαι και λειτουργώ, να δεχτώ ότι αυτήν τη στιγμή το μικρό μας κουνελάκι ζει μια άλλη ζωή εκτός των ορίων της δικής μας πραγματικότητας.


Μία τελευταία σκέψη

Αν όμως έχω μία σκέψη που θα ήθελα να συντροφεύει τη μνήμη του, είναι ότι αυτό το πλασματάκι, επιστρέφοντας την ύλη του στο σύμπαν από το οποίο προήλθε, συνέβαλε στην επανεστίαση της συνειδητότητάς του σε κάποια άλλη μελλοντική μορφή, η οποία ίσως του επιτρέψει μέσω ενός νέου συνδυασμού μορίων, να κοιτάξει με δέος και θαυμασμό όλα αυτά τα υπέροχα που συμβαίνουν τριγύρω μας, σε ένα ταξίδι, που όσο διαφορετικό κι αν είναι για τον καθένα μας, ο προορισμός του θα είναι πάντα κοινός.


Αντί επιλόγου

Μικρό μου πλασματάκι, ψυχούλα μου, με έχεις κάνει καλύτερο άνθρωπο από ό,τι ήμουν πριν έρθεις στη ζωή μου. Σε αγαπώ. Θα σε θυμάμαι για όσο ζω.

17 Ιουνίου 2024		  
 
 
 
 
 
BROCHURE     LICENSE     HELP